بوفون ، یک دروازبان تاکتیکی

از لحظه ای که جیجی بوفون سرود ملی ایتالیا را از ته قلب فریاد زد تا وقتی که سوت پایان بازی نواخته شد، بی نقص بود. ایتالیا به تازگی با شاهکار تاکتیکی که از قلب تورین برخاسته و به وسیله دروزبان پیشکسوتشان هدایت می شد یکی از مدعیان یورو 2016 را شکست داده بود، این عملکرد دروازبان 38 ساله نه تنها به خاطر توانایی های ورزشی تمام نشدنی، بلکه به خاطر فراست تاکتیکی که تراوید و اجرا کرد ستایش خواهد شد. این سبک هوشمندانه ی دروازبانی است که باعث شده او نه تنها سال های بیشتری در اوج بماند، بلکه به جرئت او را بهترین دروازبان جهان می کند.

اگرچه کل تیم به خاطر نتیجه ی غیرمترقبه تشویق می شود و عملکرد لئوناردو بونوچی به حق بر همه مو را به تن همه سیخ کرد، اما بازی جیجی نباید نادیده انگاشته شود، نه تنها به عنوان کاپیتان بلکه به عنوان یک مربی او تیمش را برابر بلژیک هدایت کرد. بازی او پیرامون واکنش های باورنکردنی، مثل سیوش مقابل ضربه لوکاس پودولسکی در جام جهانی 2006 و یا دابل سیوش مقابل اروگوئه در 2014 نمی چرخید. در واقع او تنها 3 شوت در چارچوبش دریافت کرد که یکی ضربه ی سرکش و زودهنگام راجا ناینگولان بود که به خاطر لغزنگی زمین کمی او را دچار مشکل کرد و در نهایت به کرنر فرستاد، ضربه سری بود که به وسط دروازه اش ارسال شد و یک شوت از سر رفع تکلیف توسط ادن هازارد که به راحتی در دستان بوفون قرار گرفت، این تمام چیزی بود که بلژیک در طول 90 دقیقه ارائه داد.

در تمام طول بازی تغییر سیستم روان تیم ملی ایتالیا باعث شده بسته به اینکه در حال دفاع باشند و یا حمله، با سه و یا پنج بازیکن در عقب زمین حاضر باشند. وقتی همان طور که انتونیو کونته قول داده بود در جلوی زمین پرس می کردند، مدافعان مرکزی آنها خیلی جلو می آمدند و این باعث می شد که شکاف بزرگ پشت سرشان تا دروازه ایجاد شود. بوفون از دقیقه ی اول مشابه کاری که مانوئل نویر برای آلمانی می کند، به عنوان یک سوییپر عمل کرد. باید به یاد داشته باشیم که وقتی جیجی دوران حرفه ایش را در سال 1995 در پارما شروع کرد دروازبانی به شیوه ی نوین اموزش داده نمی شد و اینکه او در این سالهای پایانی بازیش خود را به این خوبی تطبیق داده است نشان از توانایی او برای یادگیری مداوم و تغییر به توازن بازی فوتبال است. مدافعان او اجازه داشتند که با اعتماد به نفس دستورات مربی را اجرا کنند چرا که می دانستند نگهبانشان نه تنها کارش را بلد است بلکه در ان می درخشد، نکته ای که وقتی بلافاصله بعد از دریافت توپ آن را به کناره ها ارسال می کرد، می شد فهمید که او سالها با آندره آ‌ پیرلو هم بازی بوده است.

ارتباط مداوم او با مدافعانش نشان از مردی دارد که در تیم برای تشویق و دلگرمی دادن به تیمش حاضر است به جای اینکه آن ها را ملامت و یا توبیخ کند. نمونه ی بارز این حمایت را در صحنه ای دیدیم که جورجو کیه لینی توپی را دور کرد و بوفون به گرمی بر پشت او کوبید. این مدافع یوونتوسی در کنفرانسی قبل از آغاز تورنومنت گفته بود:

وقتی که مهاجم ما را دریبل می کند، وقتی که جا می مانیم و می بینیم حریف نزدیک شده و الان است که توپ را به تور بچسباند، همیشه در ذهنم می گویم: «شاید جیجی نجاتم دهد»

جالب تر اینکه او زیر فشار هم بسیار خوب عمل کرد، چرا که بلژیک مدام حمله  می کرد و به خوبی نشان داد که او با 3 مدافع روبرویش چقدر هماهنگ است. وقتی ایتالیا با 5 نفر دفاع می کرد، او باید وظیفه ی غیر معمول و منظمی را به نمایش می گذاشت چرا که بازیکنان زیادی عقب بودند و در مناطق خودشان دفاع می کردند و او باید تنها توپ ها را مال خود می کرد و طبیعتا نباید با مدافعان وسط دچار ناهماهنگی می شد. اگرتوپ در منطقه ی آنها بود، خودشان و اگر در منطقه ی او بود، خود بوفون توپ را دفع می کرد. ساده است؟ معلوم است که نه! این نظم و مهم تر از آن اعتمادی که دارد نه تنها حاصل سالها تمرین، بلکه به خاطر ایجاد شدن یک وابستگی خاص می باشد. به جرئت می توان گفت به همین خاطر است که این روزها دفاع های خیلی خوب وجود ندارد، چرا که نیاز به موفقیت و پول در فوتبال باعث می شود بازیکنان به سرعت تغییر کنند و زمان لازم برای ایجاد این روابط وجود نداشته باشد.

سبک دفاع کردن از عقب زمین با این عمق بیشتر مربوط به آمریکای جنوبی است که آن را در ریورپلاته و یا سانتوس می بینید. این دروازبان ها خیلی عقب می ایستند و به مدافعانشان اعتماد می کنند و برای همین برای تطبیق سریع با سبک اروپایی دچار مشکل می شوند.

برای مثال، باید جالب باشد که ببنیم، آلسیون دروازبان جدید رم چطور کار خواهد کرد، چرا که او جوان است و نستقیما از تیم اینترناسیونال به تیمی می آید که خط آفسایدش از بسیاری از تیم ها سری آ‌ جلوتر است.

کاری که بوفون انجام می دهد به نظر ساده می آید، اما مطمئنا اینچنین نیست. اگرچه نویر به عنوان یک سوییپر بی نظیر است اما باید دید در تیمی که اینقدر سازمان یافته است هم می تواند به همین خوبی کار کند؟ تیمی که اینقدر عقب دفاع کند و در نتیجه او مجبور باشد در فضای کمتری کار کند؟ مثلا می توان گفت سمیر هندانوویچ قطعا می تواند این کار را انجام دهد چرا که در اینتر امسال این موضوع را ثابت کرده است، اما اینکه توانایی بازی سازی او در چه حد باشد، مورد سوال است. به همین دلیل است که بوفون به جرئت اگر بهترین نباشد، یکی از بهترین دروازبانان حال حاضر است. تمام چیزی که باید یاد بگرید این است که چطور خوشحالی کند و بدون اینکه بیفتد از تیرک افقی دروازه آویزان شود!

^{بین اسپورت}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: